Het is de vraag die verschillende topartiesten veertig jaar geleden zongen en die verschillende keren daarna is herhaald. Tegenwoordig is het onnodig deze vraag nog te stellen. Al in september liep ik bij onze Action in het winkelcentrum in Veendam binnen en ontdekte dat men daar in ieder geval bekend was met het fenomeen kerst. Ik kan het niet helpen, maar mijn hart gaat dan sneller kloppen. Ik begrijp heus wel de vragen en opmerkingen of kerst niet ieder jaar vroeger begint, de enquêtes over de vraag wanneer je een kerstboom zou mogen opzetten alsof iemand daar over zou gaan).
In mijn geval kan kerst niet vroeg genoeg beginnen, Ik hou van de sfeer die het met zich meebrengt. De lampjes ’s avonds, de kerstboom, het kaarslicht. Ik geniet er met volle teugen van en het liefst zo lang mogelijk. Om even uit de school te klappen, bij mij in de studeerkamer staat het hele jaar een kerstboom — een stille wachtpost van hoop.
Kerst is voor mij echter niet alleen een mooi warm feest met lampjes. Ik hou van kerst omdat het als geen ander een feest van hoop is. We vieren de geboorte van Jezus van Nazareth. Een kind dat zal uitgroeien tot een prachtig en mooi mens die hoop bracht in mensenlevens, roostrijke hoop. Hij bracht het geloof dat het anders kan. Een gedachte die ook vandaag niet ver weg is als we kijken naar wat er met kerst allemaal wel kan.
We zien op de TV menig programma waarin mensen zich, op zijn minst, proberen te verzoenen met elkaar. Al jarenlang brengt Robert ten Brink wensen bij elkaar met de kerst die daar alleen maar van konden hopen. En juist rondom kerst zien we nog meer als anders acties om mensen in nood te helpen. We geven een kerstpakket weg, of helpen de voedselbank of wat dan maar ook.
En dat geeft ook mij weer hoop.
Hoop dat wij samen het beste voor elkaar ook willen, in de wetenschap dat dat niet altijd het meest eenvoudige is, maar wel heel nastrevenswaardig.
Daarom hou ik van kerst.
Omdat ik niet wil opgeven.
Niet wil ophouden te geloven in hoop.
In liefde.
In het licht dat weigert te doven.
Dominee Raymond Poede.
